Toen mijn vader overleed is de as uiteindelijk bij mij in huis gekomen. Niks lugubers aan, het stond gewoon op een plek waar ik er niet de hele tijd er naar hoefde te kijken. Ik heb de tijd genomen er over na te denken waar ik mijn vaders as zou uitstrooien. Ik had niet meteeen de behoefte om een terugkerplek voor mij te creëren maar wel om iets symbolisch er mee te doen. Uiteindelijk heb ik de as uitgestrooid op de plek die een keerpunt in mijn vaders leven is geweest. Als hij dat niet had meegemaakt, was hij waarschijnlijk nooit tot het besluit gekomen wat mij 25 jaar later ter wereld bracht. Dat betekende terug naar zijn geboortestreek, veel informeren bij zijn directe familie over de precieze locatie. Op mijn verjaardag nu zo'n 15 jaar geleden, heb ik hem uitgestrooid in de uiterwaarden van de Maas, in de buurt van Engelen en Bokhoven. Een jaar later, op mijn verjaardag, ben ik er weer heengeweest. Op de plaats waar ik de as had uitgestrooid stond nu een prachtige lange strook paarse distels te groeien. De plek is er nog steeds. Ik ben er sindsdien niet meer geweest. Het was goed zo, voor mij. En vergeten kan ik hem niet, als ik in de spiegel kijk dan kijk ik bijna naar zijn gezicht. Jan, ik denk dat de band die jij met Willeke had zo individueel is dat het eigenlijk niet nodig is een soort algemene herdenkingslocatie te hebben. En toch zeker niet zoiets banaals als een strooiveldje...
Bewaar een miegeltje van de as in een klein buisje. Sterkte.
Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om, Jasper. Nee zo'n strooiveldje is inderdaad niks, maar achter Kranenburg ligt een prachtig park waar je de as ook kunt verstrooien.
2 opmerkingen:
Toen mijn vader overleed is de as uiteindelijk bij mij in huis gekomen. Niks lugubers aan, het stond gewoon op een plek waar ik er niet de hele tijd er naar hoefde te kijken. Ik heb de tijd genomen er over na te denken waar ik mijn vaders as zou uitstrooien. Ik had niet meteeen de behoefte om een terugkerplek voor mij te creëren maar wel om iets symbolisch er mee te doen.
Uiteindelijk heb ik de as uitgestrooid op de plek die een keerpunt in mijn vaders leven is geweest. Als hij dat niet had meegemaakt, was hij waarschijnlijk nooit tot het besluit gekomen wat mij 25 jaar later ter wereld bracht.
Dat betekende terug naar zijn geboortestreek, veel informeren bij zijn directe familie over de precieze locatie. Op mijn verjaardag nu zo'n 15 jaar geleden, heb ik hem uitgestrooid in de uiterwaarden van de Maas, in de buurt van Engelen en Bokhoven.
Een jaar later, op mijn verjaardag, ben ik er weer heengeweest. Op de plaats waar ik de as had uitgestrooid stond nu een prachtige lange strook paarse distels te groeien.
De plek is er nog steeds. Ik ben er sindsdien niet meer geweest. Het was goed zo, voor mij.
En vergeten kan ik hem niet, als ik in de spiegel kijk dan kijk ik bijna naar zijn gezicht.
Jan, ik denk dat de band die jij met Willeke had zo individueel is dat het eigenlijk niet nodig is een soort algemene herdenkingslocatie te hebben. En toch zeker niet zoiets banaals als een strooiveldje...
Bewaar een miegeltje van de as in een klein buisje.
Sterkte.
Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om, Jasper. Nee zo'n strooiveldje is inderdaad niks, maar achter Kranenburg ligt een prachtig park waar je de as ook kunt verstrooien.
Een reactie posten