pffffff...

yep... ik word er zó moe van... alwéér een ochtend totaal gesloopt opgestaan; wèl heel lang zonder extra's geslapen en een lange psychedelische droom gehad die bij nadere beschouwing alles met mijn leven met en de ziekte en dood van Wilma/Willeke te maken had... 

Aan het einde van de dag knap ik meestal geleidelijk op en ik voel me 's avonds vaak best wel weer goed, maar overdag is het een vermoeidheid, prikkelbaarheid en een state of mind die maar net aan draaglijk is. Ja, leuker kan ik het niet maken. De oorzaak zie ik toch wel in het over grenzen heen gaan in de weken die achter ons liggen. Dus ik ga ze nog beter bewaken. Maar er zijn ook dingen waar ik weinig aan kan doen, de eenzaamheid, de huidhonger, me niet even lekker in een roes kunnen drinken. 

Ik luister naar oude afleveringen van https://www.wfmu.org/playlists/MW altijd leuk.

Gisteren zat er een vrouw bij de Turkse bakker, die ik aantrekkelijk vond en waarschijnlijk binnen mijn leeftijdsgrenzen. Die combinatie komt niet zo vaak voor, vooral niet in mijn wijk. Ze had iets weg van Laura Innes, jeweetwel van ER. Toen ik bij de toonbank stond was er 'ooghoekcontact'. Ik nam mijn kop thee en tahinbroodje naar twee tafeltjes verder aan dezelfde bank. 'Hoi...' 'Hoi...' Toen ik zat boog ze zich naar me en vroeg me wat dat voor brood was en hoe het smaakte. Ik legde het vriendelijk uit. Kort daarna stond ze op, rekende af en kocht er eentje om mee te nemen. We groetten elkaar glimlachend toen ze de zaak verliet. Toen pas dacht ik: je had haar natuurlijk een stukje kunnen laten proeven, sukkel... Maar later realiseerde ik me, dat dat net zo goed géén goed idee had kunnen zijn, zeker gezien ik al heel veel had moeten overwinnen om de deur uit te gaan en mijn gedachten zo stroperig waren.  Vervolgens liep ik de hele dag aan haar te denken... Dat zal op zich wel menselijk zijn, vermoed ik...