Verder gaat het redelijk. Het piekeren is soms wel hardnekkig. Nu kan ik weer piekeren over kringloopwinkeldingetjes, maar dat is beter dan het verleden blijven herkauwen, wat onvermijdelijk vooral 's avonds toch wel gebeurd, .... Ouder worden is ook een soort rouwen, denk ik. Het is raar om te zien dat bejaard uitziende mensen niet eens zoveel ouder dan jezelf zijn. Rond de zestig kunnen mensen er echt al behoorlijk afgetakeld bij lopen.
En dan de toestand in de wereld volgens GBJ Turkenburg. Diezelfde vriendin had ik deze week aan de telefoon en zij deed een opmerkelijke uitspraak over de toestand van de zorg etc.. in Nederland. Dat ons mooie zorgstelsel al een tijdje aan het kapot gaan is vinden we allebei vreselijk. Maar zij 'hoopte dat de omslag snel komt' met andere woorden: het komt wèl weer goed, maar wanneer? Ik bewonder haar optimisme. Ik las laatst een opiniestuk waarin een expert opmerkte dat het minimaal 10 maar waarschijnlijk wel 20 jaar duurt om de zorg voor ouderen op orde en vergrijzingsproof te krijgen. De columnist verwoorde toen mijn eigen gedachten: oeps, hoe oud ben ik zelf tegen die tijd?
En dan gaan we er dus van uit dat de overheid de adviezen van die expert uitvoert.... Nee, ik zie op tegen het ouder worden. Misschien moet ik het 'omarmen' dacht ik gisteren. Da's ook iets wat je weleens hoort: je moet je lot omarmen! En toen dacht ik: hoe doe je dat eigenlijk? Heel blij zijn met alles wat je overkomt? Het mooie er van inzien? Ik kan wel het mooie inzien van mijn nieuwe kringloopschnabbel, de wisselende contacten (hihi) en wat je allemaal aan cultureel residu voorbij ziet komen, maar de rugpijn die wel afneemt, maar nog steeds aanwezig is, daar wordt ik écht chagrijnig van, hoor.
Die miljonairs in hun speelgoedsubmarine, hebben maar weer geluk: het is ws zó snel gegaan dat hun brein het niet eens geregistreerd heeft, plop weg! Zonder waarschuwing, terwijl je iets heel 'leuks' (ja, ik moet er zelf niet aan denken, maar goed...) aan het doen bent, knopje uit, weg, geen pijn, geen angst, geen jarenlange lijdensweg, geen langzaam maar zeker verlies van controle, en bedankt, het was fantastisch allemaal: een bevoorrecht leven geleid, nog even een exclusief uitstapje en doehoei!
Oja en dan moeten we ook maar afwachten of we er allemaal nog zijn over 20 jaar, hier in Europa, want ik heb er een hard hoofd in, hoor. Terwijl we hier met landbouw-akoordjes en dergelijke steggelen gebeurt er van alles in de wereld. Zelensky voorspelde vorig jaar dat ze die dam op zouden blazen en het gebeurde. Zelensky zegt nu dat ze die kerncentrale gaan opblazen en ik weet bijna zeker dat dat ook gaat gebeuren. Volg het nieuws goed, vooral als de wind in Oekraïne van Moskou afstaat. Als ik het brein van een narcist goed begrijp en kijk naar de Russische geschiedenis dan wordt Oekraïne gewoon met de grond gelijk gemaakt en West-Europa komt hier nìet ongeschonden van af. Een atoombom op ons dak is misschien nog wat onwaarschijnlijk (hoewel...), want dan wordt Moskou op zijn minst met conventionele middelen kapotgeschoten, maar Poetin zal steeds een stapje verder gaan en wij zijn véél te laat met het herstellen van onze kapotbezuinigde legers en materieel. Ja, vroeger dacht ik er ook anders over, groenlinksiger, zeg maar, maar ik zie nu ook in, hoe naïef dat was...
Nouja, ik dacht dat het in ieder geval geen kwaad kon om één en ander op orde te brengen. In ieder geval heb ik een mooie draagbare radio gekocht (nee, geen kringlooptroep, maar de beste uit de test en zo) en de regionale calamiteitenzender, Radio 1 en BNR onder de voorkeuze-toetsen gezet. De komende dagen ga ik alles op dat lijstje (fluitje heb ik gelukkig al en pret!) even af en bij elkaar zetten en maak er een punt van het ieder half jaar te controleren (op mijn verjaardag en kerst).
Tot zover...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten