Hoe het gaat (met mannen)

Momenteel beluister ik de vooraf-mix die ik voor komende Yes, We Have No Mountains heb gemaakt. Gaaf geworden en weer net iets anders dan anders. Ik voel me weer beter dan sinds dagen. De rugpijn en waarschijnlijk toch een niersteen die er doorheen wandelde, maakten het leven moeilijk (ik zag het af en toe écht niet meer zitten) en mijn hoofd druk, maar vandaag voel ik me eindelijk enigszins uitgerust en minder overgeleverd aan de dwanggedachten in mijn kop. En de rugpijn wordt nu met de dag iets minder en is nu zonder pijnstilling tot acceptabel niveau teruggezakt.
Ja en de toestand in Nederland volgens GBJ Turkenburg: dit komt niet meer goed, hoor. Mark (haha...) my words! Voorlopig niet althans. Wat denken al die mensen nou? Dat na nieuwe verkiezingen de grote problemen opgelost gaan worden? Met een kabinet met VVD en BBB erin? Dan wordt het alleen maar twee keer zo erg. En een centrum-links kabinet, als dat uberhaupt al haalbaar is lost die puinhoop ook niet op, hoor. Nederland wordt steeds minder een gaaf landje (is het al niet meer, hoor, maar er zijn ergere plekken op de wereld), waar we ons kop in het zand kunnen steken voor wat er in de rest van de wereld gebeurt en ... nouja... van die dingen....
En die explosieven op de koelinstallatie van die kerncentrale in Oekraïne gaan echt nog wel een keer af, alhoewel ik begrijp dat voor ons de gevolgen waarschijnlijk tot een spinaziestop oid beperkt zullen blijven.