Ik probeer mijzelf te trainen in "nee zeggen". En ik had daar de afgelopen dagen veel gelegenheid voor. Best wel gek. Dat ineens best veel mensen om heel verschillende redenen een beroep op mij deden. Het is één keer niet gelukt. Morgen ga ik anderhalf uur eerder naar de kringloopwinkel, want we krijgen de burgermeester op bezoek en ze zochten nog een vrijwilliger die kan vertellen hoe het is om daar te werken.
Dat is in het belang van het voortbestaan van mijn gratis sociotherapie, dus ok, maar toch belast het nadenken over wat ik dan precies moet zeggen en in hoeverre ik mijn eigen achtergrond moet blootgeven mij een beetje. Niet dat het de burgemeester is. Die heeft ook gewoon een WC in zijn huis. Nee, dat ik eventueel iets moet uitleggen over mijn psychische kwetsbaarheid. Daar heb ik steeds minder zin in. Misschien is dat ook het beste om te vertellen: hier word je door iedereen gewoon geaccepteerd zoals je bent. Je kunt in je eigen tempo werken en de werkzaamheden doen die jou het meeste liggen, etc...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten