Sint Maartenstress en vinylvrouwen

Op de achtergrond klinkt The Night Owl Show. Ik heb wederom zó geen zin in St Maarten: snoep kopen, beslissen of ik ook suiker-, gluten-wat-al-niet-vrij moet kopen, tijdens Frame Duggy Louder de deur open moeten doen, ... Het leek me eerst nog wel een plan om een verlengsnoertje met een tweede microfoon naar de voordeur te leggen voor een live-verslag te doen van alle vals gezongen versies van datzelfde dómme kleuterdeunliedje (behalve bij Vrije School-kinderen, maar die doen niet ieder jaar onze straat aan...).
Er gaat dus weer een A4-tje op de deur. Stom wederom dat het egoïstisch blijft voelen om goed voor jezelf te zorgen en je grenzen te bewaken. Ver weg liggen de dagen dat ik een gitaar tevoorschijn toverde om de kinderen te begeleiden: "Ho, noemen jullie dat zingen? Dat doen we even opnieuw. Dit is de begintoon." Deze dag in 2014 werd Willeke geopereerd aan haar voet, die pijn deed vanwege een scherp stukje botvergroeisel, dat er volgens de orthopedisch chirurg altijd al gezeten moet hebben en wat waarschijnlijk weer terug zou groeien, waarom het ineens pijn ging doen wist hij niet, maar op een gegeven moment moet je wat, etc, etc... Toen de pijn weg was, begon het vallen, of eigenlijk was dat een jaar daarvóór al begonnen, een jaar láter op 11 november lag ze wéér in het ziekenhuis, nu met een longontsteking, bijna dood, nog een jaartje later: eerste kerstdag 2016... einde verhaal.
Dus dat. Ik weet eigenlijk niet of ik sindsdien ooit nog een keer aan Sint Maarten heb gedaan. Mijn geheugen laat mij steeds meer in de steek. Nog één keer of zo? of twee? De laatste twee, drie jaar niet meer in ieder geval.
Vorige week heb ik de FDL-luisteraars uitgelegd wat Sint Maarten is en al eerder toen het over Halloween ging. Ik hoop niet dat iemand het zich herinnert en er over begint.