Mijn overleden lief W. die had pas écht hallucinaties en niet zulke leuke, ze waren altijd duister van aard: overleden mensen die ze gekend had, personen uit het verleden die haar hadden beschadigd, kat- en rat-achtige monsters die zo uit een griezelfilm gestapt konden zijn, mannen in witte doktersjassen en dan die stemmen, dwingende stemmen die haar destructieve opdrachten gaven. Het begon met gemurmel en gaandeweg werden ze duidelijker, naarmate de psychose zich ontwikkelde.
Nu ik dit zo schrijf, dat gemurmel op de achtegrond ken ik ook, maar dan meestal ìn mijn hoofd. Als ik héél erg moe ben ook buiten mijn hoofd, maar dat is ook sinds ik quetiapine slik. Bij Willeke klonk het alsof de stemmen buiten haar hoofd bij haar in de kamer waren.
Soms kregen die stemmen een lichaam, werden het mensen die haar vergezelden. Ik heb nu een collega die dat ook heeft, bijna continue. "Dus ze lopen ook hier in de winkel rond?" "Ja, ik heb er mee leren leven" Willeke ook, als het goed ging wist ze heel goed te onderscheiden wat hallucinaties waren, hoewel ze net zo worden waargenomen als echte dingen. Ze zijn niet doorschijnend of zo zoals in films, net zoals er geen galmpje achter de stemmen zit. Ze klinken net zo als de bestaande stemmen om je heen.
Het probleem ontstond pas als ze te moe en te depressief werd en ze dat onderscheidend vermogen verloor en in het ergste geval ging doen wat de stemmen haar opdroegen. Twee keer kwam ze net op tijd bij haar positieven, anders hadden we misschien een ontploffing in de keuken gehad...
Maar goed, wat weet U van vliegende schotels?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten