donderdag 30 januari 2025
dinsdag 28 januari 2025
Daar gaat 'ie weer...
Is maar goed dat ik dit blog heb, want ik was vergeten wanneer ik ook alweer net zo'n kutdag had... dus nog maar een week geleden. Maar om nou te zeggen rapid cycling... Ik heb de quetiapine maar weer omhoog bijgesteld.
Eergisteren, zondagmiddag ontmoette ik tijdens mijn wandeling een oudere dame (dus zo'n 10 jaar ouder dan ik...) in een scootmobiel, ik knoopte een praatje aan over de leuke zachtaardige hond die ze aan het uitlaten was en ze wist nadat ze had verteld een nogal teruggetrokken leven te leiden, het gesprek in no time op de Here Jezus Christus te brengen en dat die "in haar" was ... En omdat je een eenzame oude mevrouw in een scootmobiel nu eenmaal niet verrot gaat schelden (geintje hoor....), ik bedoel: ik probeer me te oefenen in het niet boos te worden en/of de andere te proberen overtuigen van mijn eigen gelijk - deed ik een poging tot een redelijk gesprek over waar we het dan wel over eens konden zijn, maar zij toonde zich een fundamentalist, die de bijbel letterlijk nam. Tegelijkertijd nodigde ze me uit om vooral eerlijk te zijn over mijn atheïsme, hoe was dat zo gekomen?
En ik heb het haar nog verteld ook, zo vriendelijk en genuanceerd, bij me zelf houdend mogelijk ... waarbij haar gezicht af en toe pijnlijk vertrok... Afijn, het gesprek vriendelijk afgerond, elkaar een prettige middag wensend, allebei positief, zij: "nou... heb ik toch weer iemand gesproken, vandaag." En ik... ik weet niet meer wat ik zei, maar ik was blij dat het zo goed met mij ging dat ik niet boos, of drammerig was geworden. De zon scheen en ik vervolgde mijn weg...
De uren en de dag daarna echter bleef het gesprek in de bekende vicueuze cirkel in mijn gedachten terugkeren: eigenlijk was ik wèl boos, eigenlijk kon ik het géén plekje geven. Hoe kon ik nou een gelijkwaardig gesprek hebben met iemand die zegt dat ze in contact staat met God en dat hij haar laat weten dat hij heel verdrietig is dat Kerst zo truttig is geworden en dat ze niet meer naar de kerk gaat omdat die jonge dominee wel heel geleerd is, maar dat ze Jezus mist in zijn preek. Eigenlijk had ik een gesprek met een psychiatrisch patient gehad... iemand in "waanrust", zoals dat medisch heet. En dan zit ìk medicijnen te slikken om niet gek te worden... En Gaza en Oekraïne, wordt God dáár niet verdrietig van dan? Etc, etc...
Afijn, de anxiety-sneeuwbal ging weer rollen totdat ik gisteren geen andere keuze had dan om maar weer medicinaal in te grijpen. Het leven moet wèl leuk blijven.
En ineens zien de wereld en de resterende dagen van de week er weer heel anders uit. Ik heb mij voor vandaag maar afgemeld, om van die extra bijeenkomst op de nieuwe locatie (de kringloopwinkel waar ik werk gaat verhuizen, had ik dat al gezegd?) en andere plannen maar te zwijgen. Ik vermaak me wel, hoor en het is niet zo kut als vorige week (ik las het net terug...), omdat de medicatieverhoging al een beetje werkt, maar we stellen even een paar 'krijg-toch-allemaal-de-kolere'-dagen in... Wel fijn, zo'n (ook) medicinaal noodpakket, want eigenlijk moet ik vandaag naar de apotheek.
Groente en tiurf!
Eergisteren, zondagmiddag ontmoette ik tijdens mijn wandeling een oudere dame (dus zo'n 10 jaar ouder dan ik...) in een scootmobiel, ik knoopte een praatje aan over de leuke zachtaardige hond die ze aan het uitlaten was en ze wist nadat ze had verteld een nogal teruggetrokken leven te leiden, het gesprek in no time op de Here Jezus Christus te brengen en dat die "in haar" was ... En omdat je een eenzame oude mevrouw in een scootmobiel nu eenmaal niet verrot gaat schelden (geintje hoor....), ik bedoel: ik probeer me te oefenen in het niet boos te worden en/of de andere te proberen overtuigen van mijn eigen gelijk - deed ik een poging tot een redelijk gesprek over waar we het dan wel over eens konden zijn, maar zij toonde zich een fundamentalist, die de bijbel letterlijk nam. Tegelijkertijd nodigde ze me uit om vooral eerlijk te zijn over mijn atheïsme, hoe was dat zo gekomen?
En ik heb het haar nog verteld ook, zo vriendelijk en genuanceerd, bij me zelf houdend mogelijk ... waarbij haar gezicht af en toe pijnlijk vertrok... Afijn, het gesprek vriendelijk afgerond, elkaar een prettige middag wensend, allebei positief, zij: "nou... heb ik toch weer iemand gesproken, vandaag." En ik... ik weet niet meer wat ik zei, maar ik was blij dat het zo goed met mij ging dat ik niet boos, of drammerig was geworden. De zon scheen en ik vervolgde mijn weg...
De uren en de dag daarna echter bleef het gesprek in de bekende vicueuze cirkel in mijn gedachten terugkeren: eigenlijk was ik wèl boos, eigenlijk kon ik het géén plekje geven. Hoe kon ik nou een gelijkwaardig gesprek hebben met iemand die zegt dat ze in contact staat met God en dat hij haar laat weten dat hij heel verdrietig is dat Kerst zo truttig is geworden en dat ze niet meer naar de kerk gaat omdat die jonge dominee wel heel geleerd is, maar dat ze Jezus mist in zijn preek. Eigenlijk had ik een gesprek met een psychiatrisch patient gehad... iemand in "waanrust", zoals dat medisch heet. En dan zit ìk medicijnen te slikken om niet gek te worden... En Gaza en Oekraïne, wordt God dáár niet verdrietig van dan? Etc, etc...
Afijn, de anxiety-sneeuwbal ging weer rollen totdat ik gisteren geen andere keuze had dan om maar weer medicinaal in te grijpen. Het leven moet wèl leuk blijven.
En ineens zien de wereld en de resterende dagen van de week er weer heel anders uit. Ik heb mij voor vandaag maar afgemeld, om van die extra bijeenkomst op de nieuwe locatie (de kringloopwinkel waar ik werk gaat verhuizen, had ik dat al gezegd?) en andere plannen maar te zwijgen. Ik vermaak me wel, hoor en het is niet zo kut als vorige week (ik las het net terug...), omdat de medicatieverhoging al een beetje werkt, maar we stellen even een paar 'krijg-toch-allemaal-de-kolere'-dagen in... Wel fijn, zo'n (ook) medicinaal noodpakket, want eigenlijk moet ik vandaag naar de apotheek.
Groente en tiurf!
Abonneren op:
Posts (Atom)