Gaan we katten?!

Het bezoekje aan Pa te V. bleek een eerste volledige bijeenkomst van ons gezin in de huidige samenstelling met aanhang te worden en het was een hartverwarmende ervaring. Ik was er gisteren nog helemaal vol van. Een klein dompertje was de val die ik maakte bij de kiss en ride plek op station Woerden op de terugweg. Wie heeft bedacht dat zo dicht langs de kant zulke lage bankjes geplaatst moesten worden, die dus buiten je gezichtsveld vallen als je er net een paar centimeter te dicht bij staat, als je uitstapt en je omdraait..??!!! Ik ben vast niet de eerste die dat overkomt! Gelukkig heb ik er vrij weinig aan overgehouden, geschaafde handpalm, een héle lichte hersenschudding en een kletsnatte rugzakinhoud, omdat de hard plastic waterfles erin mijn val letterlijk brak, maar ik had echt mijn nek wel kunnen breken... Van die dingen ja....

vrouw met glas

update: ook deze post is weer 'achter een waarschuwing geplaatst'. De AI heeft weer een paar tepels gespot, hoor... Sorry. Het is dat het teveel gedoe is om dit blog te exporteren naar wordpress of zo, op mijn splogman account.... Op zich kan het, maar ik denk steeds: ik heb beperkte energie en ben als 60 plusser ruim over de helft van mijn tijd op deze aardkloot, dus laat maar zitten... De afwas moet ook nog gedaan worden...

update 2: Hallo, We hebben de post met de titel vrouw met glas opnieuw beoordeeld volgens de Communityrichtlijnen (https://blogger.com/go/contentpolicy). Na beoordeling hebben we de post hersteld. Je vindt de post op https://sploglog.blogspot.com/2025/07/vrouw-met-glas.html. Met vriendelijke groet, Team Blogger

Tussenstand

Nou, het houdt nog steeds niet echt over. Maar ik heb (wederom) besloten te stoppen met vrijwilligerswerk voor de kringloopwinkel en ik moet zeggen dat ik sinds die doorgehakte knoop al drie nachten beter heb geslapen dan in de ongeveer twee weken daarvoor, dusss... Ik denk dat het nu wel definitief is. Ja, zolang ik rustig an thuis een beetje aan het aanklooien ben, gaat het eigenlijk wel. Ik moet wel een beetje bezig blijven en mijn dagelijkse wandeling in ere houden en accepteren dat dit het op het moment is, niets meer, maar zeker ook niets minder. Count your blessings...

Sinds enkele avonden hoor ik na zonsondergang een vogelgeluid dat ik niet eerder in de achtertuinen van de straat heb gehoord. Gisteren heb ik er opnamen van gemaakt en één van de vogels die zich op een sparrentop had geïnstalleerd een beetje met de verrekijker uit het zolderraam kunnen bekijken, alsmede een exemplaar dat overvloog en waarvan ik de indruk had dat het een best wel grote uil was. Vanochtend heb ik de opname vergeleken met die van alle uilen en roofvogels die in Nederland voorkomen en het zijn vrijwel zeker jonge ransuilen en hun ouders: https://www.vogelgeluid.nl/ransuil/?type1535 en ze klinken erg luid. Ik zag ook geen enkel slaapkamerraam openstaan gisteren. Zelf heb ik gewoon oordoppen in gedaan en dat was voldoende.

Ik ben benieuwd hoe lang ze blijven. Ze eten voornamelijk muizen en daar lopen er genoeg van hier in de buurt. Als je 's avonds op een bankje gaat zitten en je beweegt je niet dan zie je binnen 5 minuten wel een muis (verschillende soorten) of een ratje (bruine én woelratjes). Er zijn hier om de hoek ook diverse vijvers en sloten, waar veel aan "vogel voeren" wordt gedaan, soms in de vorm van 'drop and drive' met in het midden een winkelcentrum met een keur aan knaagdiervriendelijke afvalcontainers.
Dit weekend gaan E. en ik naar Pa te V... Dat mag na anderhalf jaar ook weleens. Ik ben het reizen per OV een beetje verleerd, zeg maar, zovaak kom ik onder die steen vandaan...

Verder ben ik geboeid door het boek "Ver Heen" van Prof. P.C. Kuyper. Het speelt in dezelfde periode als toen ik zelf opgenomen was. Ik herken een groot deel van zijn wanen. Ook ik had last van religieus gefundeerde zelfkwelling en extreem schuldgevoel en schaamte. Ik vertelde dit aspect ook aan (bijna) niemand itt Kuyper, maar hij was aanmerkelijk 'verder heen' dan ik. Ik ervoer de wereld niet als 'onecht' wat een typisch psychotische eigenschap schijnt te zijn. Maar sodeju, hee.... zo kan het ook nog... Ik ervaar toch meestal troost uit boeken van mensen die ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt, zo ook nu.