4-5 mei

Ieder jaar op 4 mei, nouja: bijna ieder jaar op 4 mei, zet ik om kwart voor acht 's avonds de TV aan op 1 en om kwart over acht weer uit. Dan heb ik mijn respect weer getoond. Voor het eerst heb ik deze keer overwogen naar een live herdenking in de buurt te gaan, maar ik denk dat dat optimisme nog door de eerder genoemde stofjes werd veroorzaakt. 

Vandaag merkte ik dat ze uitgewerkt beginnen te raken. Ik weet ook niet wat ik er verder over moet vertellen. Ik kan het nu af en toe ineens best wel heftig vinden wat ik vorige week heb uitgespookt. Aan de andere kant had ik het niet willen missen. Dat is zó typisch bi-polaire stoornis!

Het deed me ook denken aan de eerste keer dat ik met een 'nieuwe' vrouw uit eten ging. Zo'n gevoel van: het is niet allemaal afgelopen. Sommige dingen kunnen nog steeds. Je hebt nog steeds een leven. Je bent geen alien geworden die in een mensenlichaam gevangen zit, je bènt nog steeds een mens onder de mensen. 

Volgende week wordt spannend: beginnen bij de kringloopwinkel en de dag daarvóór naar de tandarts om een vulling te laten vervangen. Ik neem maar een pammetje extra voordat ik de deur uitga. 

Morgen hoop ik dan eindelijk met mijn "5 mei-vriendin" ons jaarlijkse uitstapje naar het festival te kunnen maken. Door corona en stuk zitten vanwege de verbouwing is het drie jaar niet doorgegaan. Maar als de regen met bakken uit de lucht valt, gaan we ook dìt jaar niet, hebben we al besloten. Het moet wèl leuk blijven, natuurlijk. En laat het weerbericht voor morgenmiddag nou nèt "regen, onweer en windstoten" voorspellen...

Van die dingen ja....