bijpraat

 Nou, we zagen gisteren letterlijk de bui al hangen en zijn niet naar het bevrijdingsfestival geweest. Die beslissing bleek helemaal terecht, want op het moment dat we daar hadden zullen zijn, barstte een heftige onweersbui los, waarbij het écht met bakken uit de lucht viel en zware windstoten. Het festival is ook enige tijd stilgelegd/ontruimd geweest. Hier in de wijk sloeg een bliksem in, dus... Ja, we gaan binnenkort wel weer een bakkie doen..

Ik wilde nòg iets vertellen.... Oh, ja gewoon dat de stofjes/ het stof weer aan het neerdalen is en ik ook de anti-hieperdepiep-medicatie weer wat heb verlaagd, want anders werkt dat weer een depressie in de hand... Toch gaat dat steeds beter. 

En oh, dàt was het: 

(spoiler alert)

Ik had de autobiografie van Maroesjka Lacunes (dochter van Toby Rix en Tika uit Ti Ta Tovenaar) al een tijdje halverwege liggen en ik heb het gisteren nagenoeg in één ruk verder uitgelezen. Mooi boek toch wel, waarin ze zo integer mogelijk probeert te blijven in de beschrijving van een dramatisch gezin, met toch drie leden met problematische persoonlijkheden. Moeder en nakomertje blijken gaandeweg pure borderliners en ook papa is toch wel een héél moeilijke man, zeer getalenteerd, maar dominant en verslaafd aan applaus. Dat laatste begrijpt Maroes wel, want ook zij ervaart applaus als een warm bad.

Zet me ook wel weer aan het denken over het bestaan, de menselijke aard, de creatieve geest, ego's. Of eigenlijk denk ik daar sowieso veel over na, alleen is het wel prettig om te lezen dat je ergens niet de enige in bent en dat er nog (veel) méér families zijn die ontregeld worden door leden die overal een drama van maken, die zich altijd te kort gedaan voelen, miskend, die last hebben van een laag zelfbeeld, van het feit dat ze niet konden worden wie ze hadden kunnen zijn, daar anderen de schuld van blìjven geven, etc... nouja, borderliners eigenlijk...  Ik moet eerlijk bekennen dat ik daar ook niet altijd helemaal vrij van ben (geweest), maar ik denk dat dit zich vooral openbaart/openbaarde op momenten dat ik heel moe was/ onder grote druk stond, het wel héél erg tegen zat. Het zat/zit niet vastgebakken in mijn karakter (en dat is wat het een persoonlijkheidsstoornis zou maken) en het is ook steeds meer gaan slijten.  Vooral de afgelopen jaren ben ik véél milder geworden.  Toch?