nog wat

Ja, nog even over het geneuzel van vanochtend over het creatief proces. Ik denk dat er bij "inspiratie" ook een beetje "gekte" komt kijken: vanmiddag op de fiets (gebeurt vaker op de fiets, ook waanideeën gedijen beter op de fiets dan te voet) gingen de ideeën over de Uncle Albert-adaptatie nog allerlei wilde kanten op, en dan ik later op een rustig moment weer denken: die zin ga ik écht niet opnemen, hoe kwam ik erbij? (terwijl ik dat op de fiets nog een geweldig idee vond). Dus ja, creativiteit is gekanaliseerde gekte, of: het artistieke product is getemde gekte (leuke titel voor een boek, heeft iemand dat alleens gebruikt? Nee, ene Shakespeare heeft wel een stuk "de getemde feeks" geschreven...). Dat is hoe het op dit moment werkt. Het heeft weleens anders gewerkt. Dat filter achteraf heeft er niet altijd, of in dezelfde mate opgezeten. "Packages to the moon" is in één flow geschreven en opgenomen. Toch jammer, want die laatste zin....
Anyway: de hertaling van Uncle Albert wordt niet te zwaar en wordt zoveel mogelijk losgeweekt van de oorspronkelijke inspiratiebron. Zoals ik er nu tegenaan kijk wordt de suïcide slechts gesuggereerd. Het moet niet een soort "Jos" van Robert Long worden, iewww... 

Van bijna al mijn "zwaar op de hand"-liedjes heb ik een soort van spijt, of de herinnering is pijnlijk omdat ik ze schreef toen ik me heel klote voelde. Er komt nu een bepaald liedje in mijn hoofd... Ja, ik heb het nog aan Mike Boddé gestuurd. Ik hoop dat 'ie het vergeten is... omg... Uiteraard ga ik jullie geen titel geven, laat staan een link. Voor zover ik weet staat het ook nergens meer online... Ook heb ik een keer een liedtekst voor het jongerenkoor geschreven, waarvan ik nog kromme tenen krijg als ik bedenk dat iemand dat heeft staan zingen voor een volle nachtmis. Ze zei later ook dat ze het een slechte tekst vond. Ja... dàt had ze dus eerder moeten zeggen, hoe pijnlijk ook, maar goed, we waren allen nog jong, zeg maar...