Het creatief proces

Ik denk dat ik helemaal afstap van het idee om Jan Rot's resterende hertalingen op te nemen. Ik merkte nu hoe leuk het is zèlf je eigen versie van een tekst te maken. Ik ga geen teksten meer verzinnen, want ik heb het idee dat over alle mogelijke onderwerpen al liedjes geschreven zijn en het kost me heel veel moeite om uit het niets ergens een liedtekst over te maken. Het moet wel leuk blijven en geen geploeter, waarbij ik het resultaat uiteindelijk toch ondermaats vind. In My Spaceship was de uitzondering die de regel bevestigde. Daarmee heb ik ook meteen wat ìk te vertellen had verwoord en kennelijk vond dat aansluiting bij mensen. Ok, ik heb er dan nog een vervolg met In Hyperspace uitgeperst, maar daarmee was het ook klaar. (oja, Packages to the moon, was ook nog wel geslaagd, maar ook sterk autobiografisch en ook wat psychedelisch en absurd, wat mij toch wel ligt. Alleen van jammer van die laatste zin... "the lyrics aren't much, but remember I am Dutch" hoezo laag zelfbeeld... mijn tenen trekken krom iedere keer als ik dat terughoor.)
Kinderliedjes gingen mij altijd makkelijker af, maar ik werk niet meer met kinderen, dus daarmee is ook de inspiratie verdwenen en het contact met de belevingswereld van hedendaagse kids. En indertijd schreef ik ook nog weleens een leuk jongerenkoorliedje, maar ik ben al decennia atheïst en ik moet wel een beetje geloven in wat ik zing. Kan ik nog wel liedjes over atheïsme en de dwalingen van religie gaan schrijven, maar dan wordt het al snel cabaret. Nee, die richting wil ik niet op. Ja, inspiratiebronnen zat voor cabaretiers, maar ik ontvlucht de waanzin van deze wereld liever. Me bezighouden met het in woorden vatten van alle ellende om ons heen, is niet echt goed voor mijn mentale stabiliteit, zeg maar.
Dus ik denk dat ik zelf hertalingen ga maken. Het is een beetje serendipiteit, iets vinden terwijl je opzoek was naar iets anders. Ik wilde Beatles covers gaan opnemen en hertalingen van Jan Rot en ik merkte dat ik het eigen draai geven aan een bestaande creatie heel erg leuk vind. Ik krijg een soort inspiratie die ik al een tijdje niet zo gevoeld heb.
Gisteren op de fiets naar de pedicure (jaja...en nee, ga ik nu niet op in), kwamen er ineens allerlei zinnen voor een hertaling van Paul McCartney's Uncle Albert naar boven. Ik ben zelfs even gestopt om er een paar te noteren. Later thuis heb ik het uitgewerkt, het origineel erbij gepakt, online de akkoorden opgezocht, etc. Het zou gaan over het waargebeurde verhaal van een oom die uit het leven stapte. Ok, heel erg oprecht en precies wat ik erbij voel als ik terugdenk, maar ja... als dan alles is vastgelegd en ik het even los kan laten, komen de second thoughts: is het wel een goed idee om zijn echte naam in het liedje te gebruiken of zelfs maar iets wat er in de buurt komt, ook al past zijn naam precies op de lettergrepen en klinkt, bekt en rijmt het nòg zo goed? Lang verhaal kort: nee! En toen moest ik denken aan wat Boudewijn de Groot ooit zei over autobiografie in liedjes: "ze zijn niet waargebeurd, maar het gevoel dat uit het liedje klinkt is wel gebaseerd op iets dat echt gebeurd is en daar denk ik ook aan als ik het zing en zo breng ik dat gevoel over aan het publiek".
Dus het liedje gaat zijn uitgangspunt behouden: iemand (anders) die uit het leven stapt en de gevoelens waar de achterblijvers door worden overvallen, maar wat er indertijd echt gebeurd is blijft verborgen voor de luisteraar. Het moet een kort verhaal zijn waarin mensen zich kunnen herkennen. Alleen jullie krijgen dit piepkleine kijkje in de keuken.