afbouwen en opbouwen

Al langer dan twee jaar slikte ik 30 mg oxazepam of meer voor de nacht. Afbouwpogingen lukten niet, maar vorige week gebeurde er iets geks. Ik had een drukke dag en avond gehad en had dus ook een druk hoofd en ik nam 20 mg extra om toch goed te kunnen slapen. En inderdaad: ik sliep als een roos. Echter, toen ik 's ochtends mijn medicijndoosje pakte zag ik dat ik die standaard 30 mg helemaal niet had ingenomen... Ik had dus met minder béter geslapen... Over placebo-effect gesproken... Om een lang verhaal kort te maken: ik zit dus nu al een week terug op 20 mg. Ontwenningsverschijnselen kwamen pas na een dag of twee en ik heb ook één keer een milde vorm van slaapverlamming gehad, waarvoor ik die troep in de eerste plaats was gaan gebruiken...
Het is niet veel, maar het voelt toch als een overwinning. Het is een verslavend goedje en ik hoorde van mijn psychiater dat er soms mensen bij hem komen, omdat ze op 400 terecht zijn gekomen (dat is echt heul extreem, hoor) en het niet meer helpt. Voor iemand met een psychiatrische aandoening is 30 mg geen zorgelijke hoeveelheid, maar toch: dat ik er een beetje af heb weten te krijgen in plaats van steeds iets meer omdat het niet meer werkt, geeft zelfvertrouwen. Het is tevens zo dat hoe kleiner de dosering, hoe kleiner de verslavende werking en des te minder extra je nodig hebt bij 'crisis'. IETS minder afhankelijk, voelt goed en volgens mij ben ik overdag nu ook wat helderder van geest.

Laatst vertelde ik dat heel veel dingen voor mij niet meer hoeven, omdat ik ze eigenlijk alleen nog maar doe omdat ik denk dat anderen dat van mij verwachten. In verband hiermee zat ik met de invulling van de jaarlijkse 'broerendag', waar de klad in was gekomen, maar bij wijze van verjaardagskadootje had mijn broer mij nu een dagje uit met zijn tweeën aangeboden en ik mocht kiezen wat we gingen doen, maakte niet uit wat.
Afijn, ik heb daar dus over na zitten denken en daar was weer dat gevoel van: deep down wìl ik helemaal geen dagje uit, maar ik vind het wèl leuk om mijn broer te zien. En toen viel mij ineens in wat ik meer dan alles leuk zou vinden en wat wij eigenlijk al geen decennia meer hebben gedaan: eens een keertje langer dan een kwartiertje met elkaar musiceren! Dus morgen komt Ben met zijn elektrische piano langs (want mijn akoestische heeft hoorbaar een onderhoudsbeurt nodig) en dan gaan we een middag aan enkele nummers werken en daar uiteindelijk een mooie opname van maken. Ja, onbewust had ik dus tòch een bucket-list!

en doorrrr!