De dood en het meisje (66)

Er is geen specifieke reden voor dit thema zoals toen Willeke haar ALS-diagnose had gekregen, afgezien van het feit dat ik al een tijdje sowieso veel met de dood bezig ben. Het schijnt dat er ruwweg twee periodes zijn in een mensenleven (afgezien van depressies uiteraard) waarop je meer dan anders bezig gehouden wordt door gedachten over de dood: de puberteit/vroeg adolescentie en na het zestigste levensjaar. Bij mij is dat in ieder geval wèl zo, alhoewel ik gedurende mijn adolescentie natuurlijk überhaupt grootendeels depressief was en zoals ik hierboven al impliceerde rondom het overlijden van Willeke de dood in het algemeen en ook mijn eigen dood mijn gedachten beheerste.
Nu is het meer zo dat ik vooral sinds mijn afgelopen verjaardag (61) besef dat de toekomst nu echt aan het opraken is. Tegelijkertijd verdampen de herinneringen aan het verleden, ofschoon ze in levendige dromen als bonte mix de revue passeren. Mijn kindertijd verdampt letterlijk omdat er zoveel mensen uit mijn kindertijd dood zijn gegaan en aan het doodgaan zijn, zowel uit mijn eigen omgeving als de toen bekende Nederlanders op radio en vooral TV. Naar aanleiding van de dood van Joost Prinsen hadden we het daar op de wfmu-chat ook nog over. Gisteren las ik het bericht van het overlijden van Viola Holt: 76 en dan denk ik meteen: 15 jaar... da's zo voorbij!
Afijn, we hebben het er nog wel over...