Frits Jonker had het enige dagen geleden
in zijn blog over Henk Albers en het boek dat zijn dochter Manon Albers over hem geschreven heeft:
"Het is geweldig geschreven en Manon presteert het om volkomen geloofwaardig een beeld van haar vader te schetsen dat hem laat zien zoals het waarschijnlijk werkelijk is geweest. Ik heb haar geen enkel oordeel kunnen betrappen, en al helemaal niet op wrok of valse sentimenten.
Het boekje bestaat uit interviews met mensen die Henk goed gekend hebben en tussendoor beschrijft Manon haar herinneringen aan haar vader en aan haar jeugd. Elke ouder zou zo’n monumentje verdienen, maar het komt niet vaak voor dat ze ze zo mooi krijgen."
Uit nieuwsgierigheid omdat mijn moeder een Albers is en ik altijd een vermoeden heb gehad dat mijn rusteloze, manisch depressieve, creatieve kant uit die hoek komt, mailde ik Frits hierover en spontaan stuurde hij me het boekje op. Ook ik las het (bijna) in één ruk uit en ik kan wat hierboven staat alleen maar onderschrijven. Op dit moment weet ik nog totaal niet of wij van de dezelfde Albers-tak zijn, maar van wat ik zo lees en ik laat mijn eigen levenswandel de revue passeren en die van enkele familieleden, vooral waar mijn moeder smakelijke verhalen van vroeger over kon vertellen, dan zou het best kunnen. In één van de foto's met cowboyhoed van Henk zie ik zelfs een sterke gelijkenis met mìjn opa Albers (van foto's, want hij is gestorven toen ik twee was of zo, ik schijn nog wel tegen hem gepraat te hebben, maar dat herinner ik me zelf niet meer.).
De stamboom aan mijn vaders kant is tot in de 16e eeuw uitgezocht, maar die is betrekkelijk saai en braaf, hoewel er ook wel een enkele avonturier en bon vivant tussen heeft gezeten en het ook wel leuk is om te weten dat het vrijwel zeker is dat alle mensen met mijn achternaam over de hele wereld zijn terug te voeren tot één familie in Alphen a/d Rijn. (Het feit dat ik vier eeuwen later slechts 20 kilometer verderop werd geboren, maakt mijn stamboom wèl een stuk minder spannend.)
Anders is dat bij de Albersen heb ik begrepen. Er zijn verschillende families, die nog niet met elkaar in verband gebracht kunnen worden, vrijwel allemaal wel met Duitse wortels, maar ik word er steeds nieuwsgieriger naar.
Wat mij wel verbijsterde is dat ik altijd over het hoofd heb gezien dat Henk Albers dus degene was die die mooie collages in de Pep maakte, waarin altijd wel een rol voor Lucky Luke en aanverwante personages was weggelegd. Ik heb er enkele uit 1969 gefotografeerd:
wordt misschien vervolgd.
